Frankfurt, 1900 rok. Betsy, inteligentna, racjonalna i młoda kobieta oraz jej mąż Johann Isidor, rzutki przedsiębiorca z niemałą fortuną, wprowadzają się do domu przy alei Rothschildów 9. Są szczęśliwi, mają dziecko. Wkrótce przyjdą na świat kolejne.

Nie minie jednak wiele lat, gdy na powierzchni harmonijnej sielanki pojawią się pierwsze oznaki zbliżającej się katastrofy.

Wybucha I wojna światowa. Zmienia ona życie Niemców, a w szczególności tych pochodzenia żydowskiego, którzy od nowa muszą uporządkować swój świat i zrewidować wartości, którymi się dotąd kierowali.

Stefanie Zweig otwiera drzwi do niezwykłego świata. Pozornie dobrze znanego, a jednak odległego - do świata, w którym rozgrywa się niezwykle barwne i ciekawe, choć naznaczone trudnymi wyborami życie bohaterów. Dzięki wyobraźni, dbałości o historyczny szczegół i głębokiemu poczuciu człowieczeństwa ta bestsellerowa autorka przedstawia losy żydowskiej rodziny mieszkającej we Frankfurcie do 1917 roku.

Dom przy alei Rothschildów - pierwszy tom sagi rodzinnej - staje się symbolem czasu, który na nowo określił bieg historii Europy.

Dla członków rodziny Sternberg, którzy w Domu przy alei Rothschildów jeszcze marzyli o tym, by stać się równouprawnionymi obywatelami w niemieckiej ojczyźnie, ta nadzieja zamienia się w koszmar.

Syn Johanna Isidora, Erwin, traci pracę, a na drzwiach mieszkania znajduje kartkę "Żydzi niepożądanil". Jego zięciowi, dr. Friedrichowi Feuereisenowi, odebrano prawo wykonywania zawodu adwokata i notariusza. Z błahego powodu jemu oraz jego młodej żonie Victorii wymówiono mieszkanie. Córka Johanna Isidora, Alice, i jego wnuczka Claudia wskutek szykan zmuszone zostają do opuszczenia gimnazjum. Anna nie ma odwagi pójść do urzędu stanu cywilnego, by ustalić datę ślubu.

Z pasją i subtelnym wyczuciem szczegółów historycznych Stefanie Zweig opowiada o wydarzeniach między rokiem 1926 a 1937. Opisuje losy rodziny, które mogłyby przypaść w udziale jej samej - bez goryczy, za to z głębokim zrozumieniem.
Drugi tom bestsellerowej sagi rodzinnej.

"Z dziećmi powróci nadzieja", mówi Betsy Sternberg, kiedy we wrześniu 1948 roku wraca do starego mieszkania przy alei Rothschildów.
Szkody po bombardowaniach zostają krok po kroku usunięte, drzewo wiśni w ogrodzie wciąż stoi, ptaki ćwierkają. Fritz otwiera nową kancelarię, a Erwin dostaje pracę w Domu Amerykańskim. Odnajduje się nawet ich była gospodyni.
Pewnego dnia w drzwiach staje Alice, najmłodsza córka, a wraz z nią jej rodzina. Ostatnie lata spędzili w Południowej Afryce, gdzie oprócz apartheidu odzywały się co jakiś czas antysemickie resentymenty. Mimo wszystko udało im się zdobyć niewielką fortunę.
Wojna nie minęła jednak bez śladu. Dla tych, którzy przeżyli, życie nie będzie już takie samo. Przyszłość, bezpieczeństwo - to słowa bez pokrycia. Niemniej wierzą w nowy początek.
Czwarty, ostatni tom dziejów rodziny Sternbergów.

Co daje siłę ludziom, którzy stracili wszystko?
Czy można powrócić do życia sprzed czasów wielkiego strachu?
W październiku 1941 roku część rodziny Sternbergów zdołała wyemigrować z Niemiec - do Holandii, Palestyny i Afryki Południowej. Tych, którzy pozostali, przepędzono ku Wielkiej Hali Targowej. Annie, nieślubnej córce Johanna Isidora, udaje się w zamieszaniu wyciągnąć z kolumny córeczkę Victorii, Fanny, i wraz z nią uciec.
Po zakończeniu wojny Sternbergowie miotają się między nadzieją a zwątpieniem. Czy ktoś z ich bliskich przeżył? Dlaczego właśnie im się udało? Czy będzie można jeszcze śmiać się po tym, co się wydarzyło? O okrucieństwie tamtych czasów starają się nie pamiętać, jednak nic nie jest w stanie zasklepić bolesnych ran.

Stefanie Zweig opowiada historię frankfurckiej rodziny obejmującą lata 1941-1948. Z niezwykle ludzkim podejściem i dzięki plastycznym obrazom przedstawia, co spotkało poszczególnych jej członków, którzy umknęli śmierci i rozpierzchli się po świecie. Przypomina też, ze w czasach II wojny światowej nie brakowało odważnych ludzi, którzy działali w zgodzie z własnym sumieniem. Powieść - we właściwych proporcjach - łączy szczerość i humor. Jest również hołdem dla niemieckich kobiet, które stały wśród ruin, na zgliszczach swojego dotychczasowego życia, a mimo to się nie poddały.